Het nodige breken is een gevoelsmatige relativiteitstheorie en een verkenning van buigzaamheid. Hier ontdek je een voorproefje uit de dichtbundel van Sara Eelen.
Vlechten
Mijn moeder die achter me stond, mijn haar routineus kamde
eerst de bolle borstel dan de scherpe kam
soms haar vingertoppen
die langs mijn hoofdhuid gleden
gangen maakten door weerbarstige lokken.
Ik die stokstijf naar voren staarde, als een dressuurpaard
of eerder een veulen, wankel op de benen
met een beugel in de bek
elke maand met nieuwe elastiekjes in felle kleuren
ook de tanden moeten in een keurslijf.
Hoe ouder ik werd hoe meer vlechtjes ik wou
altijd een oneven aantal
alles om de tijd tussen moeder en bank geklemd te verlengen
alles om te tonen dat ik braaf en mooi in het gareel zou blijven
zolang zij mij zacht over het hoofd bleef aaien.
Vouwen
Mijn moeder, altijd omhuld door losse jurken
er nooit helemaal bij als je haar om antwoord vraagt
ik vraag me af of ze haar gedachten plaats geeft
zoals ze haar kleding opvouwt.
De herinneringen aan haar jeugd
met de mouwen naar binnen geplooid
achter in de kast.
Het verdriet geordend in paren zoals haar netkousen
tot een zo klein mogelijk bolletje gedraaid.
Het geluk als een zomerjurk in de winter weggestopt
het jaar nadien nooit meer de juiste maat.
Wij, de kinderen, op elkaar gestapeld
cederhout ertussen om ons te beschermen
gaten vormen zich zo snel.
Daarna de kast dicht.
Het slepen van de dag laat ze ongestreken, losjes
over de rand van een stoel
klaar om de volgende dag te dragen.
Buigen
Ik ben een wezen vergroeid met jouw verweerde vingertoppen.
Ooit kneedde je me helemaal
tot je handen zwollen als sponzen.
Sindsdien zoek ik in je schoot naar overgangslijnen
span ik me als een boog om de oorsprong te omvatten:
twee in elkaar afgeweken lichamen, de aanraking
als ellepijp en spaakbeen, hoe jij je arm tilde
om te tonen hoe ver ik kon reiken.
Maar de schaal is afgenomen.
De lichamen leven buiten mijn boog.
Ze buigen naar het scheurende licht.
In omhelzing plooien onze ruggenwervels
als een berenklem. Je tilt je arm niet langer
en ik reik verder.
Ik merk het nu, hoe de boog in mijn rug zich spant
als ik buig
zakt de vloed van vergeten naar mijn bovenlijf.
Ik buig me steeds vaker.
Meer leesfragmenten
Leesfragment: De Christiemoorden - Dominique Biebau
De Christiemoorden is een vernuftige misdaadroman met een vette knipoog naar de Queen of Crime. Lees hier de eerste hoofstukken.
Leesfragment: Hij komt terug - Frederik Hautain
Hij komt terug is een schurende en toch ontroerende roman over onmacht, traumasporen en de onmogelijkheid om je bestaan uit te wissen. Een verhaal dat nog lang blijft nazinderen. Lees hier een fragment uit het romandebuut van Frederik Hautain.
Leesfragment: Naakt - Mel Meliciousss
Mels ochtenden beginnen jarenlang op dezelfde manier: met de spelletjes die ze met haar vader en zus moet spelen. Mel wil niet, maar ze weet dat het enkel erger wordt als ze zich verzet. Dus Mel droomt. Over hoe ze ooit heel ver weg zal zijn van hier. Jarenlang werd Mel niet gehoord, maar nu doet ze eindelijk haar verhaal,onverbloemd. Lees hier een fragment uit Naakt.
Leesfragment: Ik ga naar de schapen - Marieke De Maré
Ik ga naar de schapen gaat over zwijgen, kijken, vasthouden en loslaten. En ook over graag leven. Maar hoe doe je dat alweer? Lees hier een fragment uit de tweede roman van Marieke De Maré.
Leesfragment: Breydel - Lisa Demets
In Breydel brengt Lisa Demets de geschiedenis achter de succesvolle branding van de Brugse familie Breydel. Middeleeuwse kronieken vormen de rode draad in dit verhaal over de weg naar de macht van de beroemdste Brugse beenhouwersfamilie in de veertiende en vijftiende eeuw. Lees hier het eerste deel van de inleiding.
Leesfragment: Over dit gevoel is nagedacht - Tyche Beyens
Over dit gevoel is nagedacht van Tyche Beyens is een queeste naar de liefde van vier eind-twintigers, die dat veelzijdige begrip stapsgewijs proberen te ontleden. Het is een liefdesverhaal over voelen in een eeuw waarin zo veel wordt nagedacht. Lees hier het eerste hoofdstuk uit Beyens' debuut.